बैकुण्ठ भाई म कसरी बिर्साैं, तिमिलाई !

२०३५/३६ तिर नेपालमा बिध्यार्थि आन्दोलन चर्कदाे अबस्थामा थियाे । हामी त्यस समयमा नलाङकाे चरिमारे स्कुलमा अध्ययन गर्थ्याैंं । ४ ,५ कक्षा देखि नै हामी तत्कालिन् समयमा अनेरास्ववियु एकताकाे पाँचाैमा आबध्द भयाैं र सङ्ग सङ्गै आन्दोलनमा सहभागी पनि, तिमी सानै देखि कम बाेल्ने र अरुकाे बारेमा टिकाटिप्पणि नगर्ने स्वभाबकाे थियाै ।

पढाईमा अब्बल थियाै । तिमी मेराे भाइ भए पनि तिमी माथिल्लाे कक्षा र म तल्लाे कक्षामा अध्ययन गर्थ्याैं ।अनि दुबैजना कक्षामा अब्बल थियाैं ।गुरुहरुले हामी दुबैलाई माया गर्नि र हामिलाई राजनितक प्रशिक्षण दिएर बिध्यार्थि संगठनमा आबध्द गराउनु भयाे । अनेरास्वबियुकाे चरिमारे स्कुलमा तिमी अध्यक्ष र म सचिव भएर काम गर्न थाल्याैं । हामी दाजु भाइ भएर हाेला संधै सङ्गै अनि मिलेर बस्थ्याैं । आज पनि मलाई तिदिनहरु याद आईरहन्छन् जुन दिन तिमी र म भएर हाम्राे परिवारलाई एकताबध्द बनाएकाे ।

हाम्राे बुवाहरुकाे अंशबण्डामा केही मनमुटाव थियाे र कयाैं बर्ष सम्म तिम्राे बुवा र मेराे वुवाकाे बिचमा बाेलचाल थिएन ,पारिवारिक भेटघाट समेत नहुने,अनि पारिवारिक बेमेल थियाे । हामी सानै भए पनि याे बेमेलबाट तिमी र म निकै प्रताडित थियाैं । कसरी मेलमिलाप गराउनि भनेर । तत्कालिन समयममा पंचायति व्यवस्था थियाे । हामी पंचायत बिराेधि गतिबिधिमा संलग्न भै सकेका थियाैं । नेकपा मालेका भुमिगत नेताहरु सङ्ग हाम्राे गाेप्य भेटघाट हुन थाली सकेकाे थियाे । हाम्राे गुरु जगन्नाथ सरले याे भेटघाटकाे अबसर मिलाउनु हुन्थ्याे । यसमा तिमी र म मात्रै सहभागी हुन्थ्याैं, किनभने याे राजनितिक बिस्वासकाे कुरा थियाे ।

अनेरास्ववियसकाे तेस्राे धादिङ जिल्ला सम्मेलनमा हामी दुबैजना प्रतिनिधि भएर गयाै अनि जिल्ला कमिटिमा समेत हाम्राे प्रतिनिधित्व रह्याे । जिल्लाका बैठकमा सङ्गै हिड्ने अनि राजनितिक गतिविधिमा दिनरात सङ्गै हिड्नु पर्ने हाम्राे बाध्यता थियाे ।घरबबाट ढाँटेर र छलेर आन्दाेलनमा जान पर्ने अनि पंचायति व्यवस्था बिरुध्द जनतालाई र बिध्यार्थिलाई गाेलबध्द बनाउनु पर्ने हाम्राे दायित्व थियाे । तिम्राे र मेराे याे सम्बन्ध र पढाईमा समेत हामी दुवै अब्बल,अनि इमान्दार अनुसासित र व्यवहारिक समेत भएकाे हुदा हाम्राे परिवार हामी सङ्ग खुशि र प्रभावित थियाे अनि समाज र छरछिमेक समेत हाम्राे सकारात्मक चर्चागर्थे यसै जसकाे कारण ले हाम्राे परिवारमा पुनरमिलनकाे वातावरण बन्याे ।हाम्रा बुवाहरुकाे आउनि जानि र बाेलचाल हुन थालयाे र पारिवारिक एकता कायम हुन सक्याे जस बाट हामी कति खुशि थियाै त्यति बेला ।तिम्राे साथ सहयाेग अनि असल व्यवहारबाट यी सबै कुराकाे संभव भएकाे थियाे ।

माध्यामिक बिध्यालय नलाङमा नभएकाे हुदा धादिङबेसि जान पर्नि हाम्राे बाध्यता थियाे । तिमी २०४० सालमा आठ कक्षामा भर्ना हुन धादिङ गयाै कक्षाकाे प्रथम बिध्यार्थिकाे रुपमा अनि म पछिल्लाे साल उसै गरि प्रथम बिध्यार्थिकाे रुपामा धादिङबेसि नै गएकाे थिएँ । हामी निलकण्ठ मा बि मा अध्ययन गर्दा कति हण्डर र धाेका खायाैं । हामी माथि ने बि संघका बिध्यार्थिहरुले कुटपिट गरेर अत्याएकाे अहिले पनि मेराे मानसपटलमा ताजै छ । दैनिक कुटिनु पर्ने र अपहेलित हुनु पर्ने हाम्राे बाध्यता । किन भने हामी अनेरास्वबियु एकताकाे पाँचाैका नेता थियाैं। जिल्ला कमिटिमा तिमी सचिव थियाै र म सचिवालयकाे सदस्य थिएँ । तर पनि हामी बिचलित भएनाैं र हाम्राे सङ्गैकाे यात्रा कलेजकाे सुरु भयाे ।

तिमी २०४३ सालमा ललितपुरकाे पाटन कलेज अध्ययन गर्न भर्ना भयाै र एक बर्ष तिमी अगाडि कलेज गयाै। म धादिङमा अनेरास्वबियुकाे जिल्ला कमिटिकाे सचिव भएर काम गरे र जिल्ला सम्मेलन सम्पन्न गरेर म पनि पछिल्लाे बर्ष साेहि पाटन क्याम्समा भर्ना भएँ किन भने तिमी र म छुट्नै सकेदैन थियाैं अनि फेरि राजनितिक सम्बन्ध र एउटै परिवारकाे हुनुले पनि हामी फरक हुन सक्दैन थियाैं ।

हामी फेरि दुवैजना एउटै काेठामा बसेर कफेजकाे अध्ययन र बिध्यार्थि संगठनमा रहेर काम गर्न थाल्याैं । पाटन क्याम्समा अध्ययन गर्दा तिमी क्याम्पस कमिटिकाे अध्यक्ष थियाै । म पनि पछिसाेहि कमिटिमा संगठित भएँ।मलाई याद छ क्याम्पस कमिटिकाे अलवा नेकपा मालेकाे भुमिगत संगठन psg मा म सचिव भएँ त्याे प्रस्ताव थियाे । त्यस क्याम्पसमा पनि हामी दुई भाईनै अब्बल र लाेकपृय थियाैं । तत् पश्चात् २०४६ सालकाे जनआन्दाेलनकाे सुरु भयाे तिमी प्रविणता प्रमाण पत्र तहकाे परीक्षा सकेर धादिङ फर्कियाै र म ललितपुरमै रहेर दाेस्राे बर्षकाे अध्ययनलाई निरन्तरता दिन थालें । र पंचायति व्वस्था बिरुध्दकाे आन्दाेलनकाे नृतृत्वकर्ता काे रुपमा म कलेजमा सकृय भई ।

तिमी धादिङ आएर आन्दाेलनकाे नेतृत्व गर्याै । तिमी कति सकृय थियाै अनि सबैकाे बिस्वास र समर्थन तिमी मै थियाे । तिमी एउटा आशालाग्दाे नाैजवान थियाै । म तिम्राे हर दिनकाे सारथि म थिएँ। आज ती दिनहरु सम्झदा लाग्छ म तिमी सङ्गै छु । तर नियतिले हामिलुईलाई छुटाई दि सक्याे बाबू ।

बिगतलाई स्मरण गर्दै गर्दा २०४७/४८ पछि तिमी नेकपा एमालेकाे नलाङ्काे सचिव भएर कामगर्न थाल्याै म नि मा वि शिक्षक भएर काम गर्न थाले तिमी महेन्द्ररत्न क्याम्स ताहाचलमा बिएडमा भर्ना भएर अध्ययन सुरु गर्याै । पछिल्लाे बर्ष म फेरि साेहि क्याम्पसमा अध्ययन गर्न भर्ना भएँ । लाग्छ तिमी र म एक्लै भएर छुट्टि नै सक्दैन थियाैं । महेन्द्र रत्न क्याम्पस ताहाचलकाे प्रारम्भिक कमिटिकाे अध्यक्ष तिमी म गए पछि साेहि कमिटिकाे अध्यक्ष म भई । याे संयाेग हाे कि नियतिहाे म भन्न सक्दिन ।

तिम्राे र मेराे सङ्गैकाे यात्रा बास्तममा राेचक र स्मरण याेग्य छन् । २०५२ साल पश्चात् तिमी सिध्देस्वर मा वि मा मा बि शिक्षक भएर गणित बिषय पढाउन थाल्याै र पछि म पनि साेहि बिध्यालयमा अध्यापन गराउन थाले। पछि म बिध्यालय छाेडेर जिल्ला बिकास समितिमा जागिर खान थाले पछि मात्रै तिम्राे र मेराे पेशामा फरक आयाे । यश पछि म राजनितिक रुपमा सकृय हुन सकिन तिमी शिक्षक संगठनमा नेतृत्व गरेर जिल्लामा सामाजिक न्यायकाे साथसाथ पेशागत क्षेत्रमा समेत अब्बल शिक्षक बन्न सफल थियाै ।बिध्यार्थिहरुकाे पृय र आदरणीय गुरु थियाै अनि समाजकाे पथप्रदर्शक थियाे र पारिवारकाे असल अबिभावक थियाै । आज तिमी परलाेकमा छाै ४५ बर्ष भन्दा बढिकाे हाम्राे सहयात्रा आज आएर दैबले चुडेर लगेकाे छ ।

म आज एक्लाे महशुस् गरिरहेकाे छु । मेराे वरिपरिकाे वातावरणमा सुन्यता आएकाे छ । आज हाम्राे परिवार भावविहाेल छ । शिक्षा क्षेत्रले असल र सफल शिक्षक गुमाएकाे छ । धादिङकाे बामपन्थि आनदाेलनले एउटा धराेहर गुमाएकाे छ,अनि शिक्षक आनदाेलनले एक सक्षम नेतृत्व गुमाएकाे छ ।